Alentejo bezoeken zonder Evora te bezichtigen kan gewoonweg niet. Dus spenderen we vandaag een dagje in het mooie Évora. 

Évora is een prettige stad met een provinciale sfeer en een reeks boeiende monumen­ten. Het lijkt alsof de stadspoorten de modern tijd slechts mondjesmaat toelaten. Na Lissabon en Coimbra is Évora Portugals derde stad wat betreft het aantal historische en culturele bezienswaardigheden. Het is meer een stad om te bekijken dan om lang te verblijven. We kunnen niet alles in één dag willen zien, maar dit is ons tweede bezoek, dus we zullen ons beperken tot de mooiste plekjes.  Men kan er genieten van de Moorse atmosfeer in de straatjes, de verblindend witte huizen met terrassen vol bloemen, opengewerkte balkons en betegelde patio's. De vele paleizen uit de middeleeuwen en de renaissance getuigen van het rijke verleden.

Évora kreeg in 1979 een universiteit en werd door de UNESCO in 1986 uitgeroepen tot internationaal cultureel erfgoed. Om door de Unesco geklasseerd te worden, onderging Evora een grondige reiniging van zijn gevels van lichte steen van haar gebleekte klakmuren in suikerkleur.

Reisverslag - 

René schrijft - De hoofdreden om Evora nog eens te bezoeken was dat ik nog eens het regionaal museum wou zien. Redelijk veel 'secundaire' Vlaamse (meestal religieuze) schilderijen uit de 16de eeuw. De foto's bespaar ik jullie .... ik heb jullie al genoeg religieuze kunst voorgeschoteld. Evora, dat ons in 2015 nog zo bekoorde viel eigenlijk wat tegen. Was het het zeer warme weer? Of de stadsdrukte na ons lang verblijf 'op den buiten'? 

Martine schrijft -

Wat kan ik eraan toevoegen? Soms ga je terug naar een plaats, een stadje, met de verwachting het onveranderd mooi te vinden als toen je er eerder eens was.

Zo was het een beetje met Evora. Het museum was mooi en ruim en fris. Weg van de hitte van de witte smalle straatjes. Opgravingen van een Romeinse villa kon je dwars door een glazen vloer heen bekijken. Ik vond er ook een laat 19^de-eeuws gebeeldhouwd meisjeskopje, heel mooi, wat me meteen aan Monique’s kunstwerkjes deed denken. Ik stuurde haar meteen een foto.

We hebben bijlange niet alles bekeken.

We dachten nog het winkeltje met lokale potterie en beschilderde dakpannen terug te vinden. Twee keer het straatje op en af … niks. Ook het restaurant  waar we 7 jaar geleden op de binnenplaats wat aten was gesloten. Ze waren het aan het restaureren.

Wat we wel kochten? Je raadt het niet? Magneetjes van Evora voor de verzameling van Rene. De lieve dame in dat winkeltje sprak heel goed Engels en raadde ons Dona Ines II aan, toen we vroegen naar een goed restaurantje. Ze hadden er typische gerechten van de Alentejo.

De wandeling naar de Parking aan de Viaduct was heel heet en we deden het dan ook in slow motion. We passeerden nog de Poussada waarvan de poort uitnodigend openstond. Op de binnenkoer van dit voormalige klooster klaterde een fris fonteintje en bloeiden hortensia’s en oleanders. Een kleine oase, zoals je in kloosters wel meer vindt.

Aan de schaduwkant van de straat nog iets om de hitte van de wandeling even te vergeten: een echte pastelaria waar ze Pasteis de Nata verkochten. Ik kon het niet laten. Die gebakjes zijn hemels.