Bij ons vertrek uit de Picos genieten we opnieuw van stralend weer.

Twee passen moeten we nog over: de Puerto de Monteviejo en de Altos de los Portillos. En het landschap doet vaak denken aan de verhalen van "De Hobbit" en "De Ban van de Ring", grillige rotsformaties en boven op de Monteviejo zie je  de wolken uit de vallei langs de bergen slenteren.

Bij Riaño, zowat het einde van de Picos en waar de rivier de Carrion begint, rijden we nog maar eens verkeerd. Op onze stappen terugrijdend, zien we de drie witte parasolletjes die we daarnet achteloos voorbijgereden waren  . We hadden ook niet verwacht in dit nogal desolate gebied nog een opschrift te vinden als:

                                 Bar Restaurante

                             Picos Tres Provincias.  

Het was na tweeën en we hadden meer dan een Klein Hongertje. 

We mochten meteen in de "Comedor", plaatsnemen, de grote huiskamer naast de Bar. We waren alleen en dachten al: "Ocharme, op een zondag trekken ze hier ook maar weinig klanten".  Maar mensen, we zijn in Spanje en tegen 3 uur zaten de Comedor en La Terraza helemaal vol. We waren de eersten die vertrokken en onze plaats werd meteen door een jong koppel met rugzakken ingenomen.

Voldaan en na Micheline grondig geconsulteerd te hebben, reden we verder.

Algauw maakte het  landschap van Tolkien plaats voor groene heuvels en wat verder weer een heel eind Kalmthoutse-Heide-Stijl.

De tankstations lieten weten dat we de bewoonde wereld naderden. Het kwam ons goed uit ook, we moesten nodig tanken. Een goedgezinde pompbediende gaf ons bij het afrekenen elk een "Chup-a-Chup".  Niet ongewoon in Spanje, je krijgt hier bij van alles en nog wat suiker of snoepjes of een cakeje.

We proefden de Chup-a-Chup.....je weet wel hoe dat smaakt.

Micheline leidt ons nu vlekkeloos naar Carrion de Los Condes en het Hotel Real Monasterio de San Zoilo. Een hele mondvol, ja, maar ook een heel groot klooster met een dubbele kloostertuin, kerk, kapel, hotelgedeelte, fitness-ruimte en tal van kamertjes waar wij niet mogen komen.

We krijgen de sleutel en moeten zelf onze weg zoeken naar kamer 234.

Gelukkig is er een lift zodat we onze bagage toch makkelijk boven krijgen. Nog   3 marmeren treden op en we zijn in de gaanderij rond de kloostertuin, een donkere gang door, dubbele deur rechts,  een houten rampje af en aan het eind van nog een  donkere gang is kamer 234 dan. Opgelucht openen we de deur en die zwaait piepend, als vanzelf open, 1 stap in de kamer en de plankenvloer kraakt als in een griezelverhaal.....Vlug de lichten aan....een prachtige kamer met balkon en zicht op de kloostertuin met z'n vier graspartijen, keurig gemaaid, en een groot H.Hartbeeld in het midden.

Hier kan je je alleen maar goed voelen, beschermd, beschut en heel erg verwend.

Onderweg - Riaño

Verkeerd gereden - een een heerlijke lunch gevonden in de bergen