Weer met een volgeladen wagen op weg, niet alleen met bagage maar ook met een schat aan herinneringen van die week in Extremadura. 

Niks vergeten deze keer. Je gelooft het niet, maar enkele dagen geleden kwamen we tot de ontdekking dat een van René's shorts "ergens" achtergebleven is. Hoe het mogelijk is? Geen idee. Ook het zakje met douchegel en de balsem waarmee Rene's pijnlijke been regelmatig gemasseerd werd... moeten we nu niet meer in- en uitladen.

Triviale dinges, ik weet het . Maar het liet me dagen niet los omdat er juist geen herinnering is aan "waar" die dingen dan gebleven zijn, waar ik ze laatst zag.....

Nu, we rijden langs dorre weiden met koeien, kleine boerderijen met "Ibericos". Die zagen we in 3 verschillende kleuren: zwarte, dat zullen de Pata Negras dan zijn, vermoeden we. Voor de rosse varkens, een soort die we nog nooit zagen in Spanje, heb ik echt geen uitleg. En er waren ook "gewone", zoals bij ons, maar dan veel magerder. Verder een wei met paarden, een olijfboomgaard met schapen en waarlijk ook nog geiten. Het is een agrarisch gebied en buiten af en toe een richtingsaanwijzer voor een Hermita, was er niet veel te beleven.

We strandden in Jerez de los Cabaleros, een langgerekte stad op een heuvel. 

We klimmen naar de Iglesia de San Miguel, een kerk in baksteen en pleister, enkel te bezoeken met gids en daar hebben we nu geen zin in. De San Bartolomé ligt er nog een eindje klimmen vandaan. Aan de ingang worden we meteen tickets en een audiofoon aan geboden. " No gracias, Señora, no visitamos hoy, a dios... "

Op het stadsplan vinden we de Calle Doctor Benitez, waar we "La Ermita" vinden, een tot restaurant omgebouwde kapel. Een menukaart op een hoog tafeltje aan de ingang met het opschrift "Biblo"  i.p.v. "Menu", vind ik een beetje overdreven. En we zijn veel te vroeg voor het Spaanse middageten, het almuerzo. We reserveren een tafel en op de Plaza de España nemen we een aperitef, als altijd alcoholvrij. We zijn uiteraard niet alleen. Het is weer weekend dus is heel Spanje in beweging om kerken, kastelen, kloosters, Hermitas, etc... te bezoeken. Een zwerm Spaanse 65+ strijkt neer en bevolkt zowel het restaurant als het terras op een zeer geanimeerde manier. Waar hoorden we dat nog? Wij moeten zowat roepen om mekaar nog te kunnen verstaan.

Niets is zo gewoon als ook eens naar het toilet moeten, als je een terrasje doet. We hadden ook nooit problemen met de netheid van " de kleinste kamertjes" tijdens heel de reis. Maar daar  in Bar Kapi verging het me zo: Zoals in de meeste horecazaken is de verlichting met een timer. Hier wilde het licht bij de Señoras niet aan, hoe ik ook op de knop drukte, een keer hard, een keer kwaad.... dan maar hulp zoeken bij een dienster aan de bar:

M.-  Señora, lo siento, pero la  luz en los aseos no funcione... -

S. - Si funcione, debe empujar de knop en met je andere hand kloppen op de muur naast de schakelaar...-  Magie bestaat dus echt in Jerez de los Caballeros.

Tegen halfeen verwachtingsvol op weg naar onze gereserveerde tafel in "La Ermita". Ik zeg nog tegen René : " Als het nu eens allemaal show is en weinig menu". Wist ik veel...

We zijn geen kritikasters, eerder te tolerant, maar wat we voorgeschoteld kregen was heel ruim beneden alle verwachtingen. De gegrillde groenten, lekkere tomaat, rode paprika, schijfjes courgetttes en aubergines, waren voor de helft zwartgebrand en René's varkenstongetjes zwommen in een azijsausje met daarover enkele Spaanse frietjes. Het was ondertussen zó druk in de Kapel, je kreeg natuurlijk geen dienster te pakken, daarbij was ons Spaans niet goed genoeg en de juffen in roze polo's spraken enkel rad Spaans.

Gelukkig was mijn,  'Pluma de Ternera', een kalfsschnitzel zo groot als mijn bord, genoeg om te delen en mijn frietjes waren niet in azijnsaus geweekt.

(en nee,  bij frieten krijg je hier nooit mayonaise).

Culinaire geneugten daar hebben de Spanjaarden duidelijk een ander idee over. "La Ermita" zat afgeladen vol en aan de bar wachtten nog hongerige zielen op een zalig middagmaal. En hier weer een duidelijk nee, ons mineraalwater werd niet in wijn veranderd.

Bij het verlaten van dit vagevuur, waarbij we de al te opvallende, praalzuchtige biechtstoel negeerden, schitterde weer een aardig zonnetje aan de hemel.

Door de smalle straatjes, nu dalend naar de PLaza Vasco de Nuñez de Balbo, waar we de auto achterlieten, vergapen we ons aan de schilderachtige steegjes en witte huizen met "glazen" balkons.

Nu moeten we verder. De eigenares van het appartement in Mairena - Sevilla belde ons op  net toen de zwerm 65+ neerstreek op het terras van Bar Kapi. Niet makkelijk, maar uiteindelijk konden we afspreken: tussen 5 en 6 vóór het appartementsgebouw in Mairena del Aljarafe, even buiten Sevilla.

Hoe dichter bij onze bestemming, hoe dreigender de lucht en algauw zaten we in een stortvlaag. Waterglad en slecht zicht....

Gelukkig was het droog toen we de ring rond Sevilla opreden. Spannend! We misten geen enkele afslag, vonden Señora Maria aan de slagbomen bij het gebouwencomplex. We kregen uitleg over wat er te zien is in de stad , hoe we er moeten geraken met bus of metro en  kregen ook een oplaadbare metrokaart met 4 ritten op. 

Maria spreekt ook enkel Spaans en wij helemaal niet zoveel Spaans. Het gesprek verliep via haar smartfoon. Ze sprak in het Spaans in en de foon vertaalde naar het Engels. Een mooie oplossing voor het communicatieprobleem....